Η ανάδειξη της ποιητικότητας της διηγηματογραφίας του Παπαδιαμάντη αποτελεί τον κεντρικό άξονα και την κύρια προσφορά της μελέτης αυτής. Η ποιητικότητα εντοπίζεται όχι μόνο στη γλωσσική επιφάνεια των διηγημάτων αλλά και στην οιονεί "βαθιά δομή" του αφηγηματικού υλικού τους, στους τρόπους δηλαδή με τους οποίους οργανώνεται το περιεχόμενό τους. Δείχνεται, με συστηματικό και θεωρητικά τεκμηριωμένο τρόπο, ότι οι γλωσσικοί αυτοί και δομικοί τρόποι χαρακτηρίζουν αποφασιστικά τη λυρική ποίηση, ενώ είναι ενικά ασύμβατοι με το γένος της αφηγηματικής πεζογραφίας και ειδικά το ρεαλιστικό αφηγηματικό είδος της, στο οποίο, εν τούτοις, εντάσσεται η διηγηματογραφία του Παπαδιαμάντη.
