Τ’ άρωμα από τα σκίνα αγκαλιά με την αχτίνα
τις ζωγραφιές της γλώσσας
στην ανάμνηση έχει αφήσει
αφού ποτέ,
ποτέ πια απ’ τον ίδιο δρόμο δεν θα ξαναγυρίσει.
Αυτές έσπαγαν σε κομμάτια
απ’ της καρδιάς τα δεμάτια
με κανόνες
εκεί που η αύρα με τ’ άυλο αγέρι
σε ξεχωριστές νότες τα είχε φέρει χωρίς να υποφέρει.
Όπως τα πουλιά
κελαηδούσε με την ομορφιά της φύσης
και ακόμη
και όταν απ’ την καρδιά σου με τον άνεμο
και αυτό το βιβλίο αφήσεις.
