Μια ποίηση και μια πατρίδα, σε ένα δρόμο στενό, δύσβατο, με σπίτια που μοιάζουν ομαδικοί τάφοι και πλατείες, σαλόνια για άστεγους.
Αντέχω ακόμη να διαβάζω, να γράφω τη νύχτα, όταν κοιμούνται οι νεκροί και τη μέρα να ζωγραφίζω συνθήματα στα περιθώρια της σκέψης μου.
Αυτή είναι η ποίησή μου. Αυτή, που κοιμάται στο πάτωμα και τρέφεται από τα σωληνάκια της συνείδησης. Αυτή, που θέλει να αναστήσει τους ζωντανούς...
