Ήσυχα βήματα το ξημέρωμα στις πύλες της γης. Πασχίζαμε να βρούμε δρόμο για τις ψυχές, φορτωμένοι με προσταγές και υποσχέσεις, Αισθανόμασταν τη μυρωδιά του Ήλιου, μα τα μάτια μας αδυνατούσαν. Λαχταρούσαμε να δούμε την ανατολή. Το χρώμα της,το αρωμά της. Η ψυχή μας,μας είχε πληροφορήσει για αυτό το συναίσθημα. Ξάφνου.... υπήρχε παντού φως! Αναπνεύσαμε λαίμαργα τις γαλανές του ακτίνες και το βάρος απ’τα χέρια έφυγε κι έγινε ενθουσιασμός. Κάποιος από εμάς,τραγούδησε μια μελωδία. Ακούστηκε μια μόνο λέξη. Σα χλιαρό,πρωινό,ανοιξιάτικο αεράκι ακούστηκε.............. Έμπνευση!!!
