Για να νοιώσετε την τραγικότητα της Ροζίτας πρέπει να 'χετε βιώσει την ελπίδα της μάταιης-παράλογης προσμονής του προδομένου (εύχομαι να είστε λίγοι).
Είναι σαν πρώτη ανθοφορία και συνάμα ξεραμένο λουλούδι βαρυχειμωνιάς. Ένα παγωμένο χαμόγελο που το συντροφεύουν δυο πεινασμένα μάτια. Κι όμως τα χρόνια της ψευδαίσθησης φαντάζουν γλυκά μπροστά στη μαχαιριά της αποδοχής του τέλους.
