Τον βλέπω... χωρίς να ψάξω, να παλεύει πάνω στη σκηνή, μέσα στο πέλαγος της μοίρας ο Μανώλης Δεστούνης. Στο πρώτο μονόπρακτο, "Τα ρολόγια της ζωής μου", να κολυμπάει μέσα στο κενό του χρόνου, όπου, όταν σ' αγκαλιάσει η ψύχρα του από παντού -και προσμετράται μόνο με το εφιαλτικό τικ-τακ του ρολογιού- τότε, μπερδεύεται το χθες με το θολό το σήμερα και γίνεται ένα· χωρίς αύριο. Στο δεύτερο μονόπρακτο, "Το όνειρο του κλόουν", να αφήνεται!... όπου τον παρασύρει η ψυχή του... ένας κλόουν... ένας Δον Κιχώτης που κονταροχτυπιέται στο απέραντο πέλαγος το κοινωνικό, το ματωμένο, το ακόμα πιο άγριο -αυτό είναι το άδικο- το πονεμένο... και όλα αυτά με ψυχισμό, που μας κάνει... να μπορούμε να γελάμε.
Μιχάλης Αχουριώτης
