Είδα τις λέξεις να χορεύουν

"Υπακοή": Μπροστά στη θάλασσα, με τα πόδια στο κύμα, άκουγε μια παράξενη ιστορία. Σε μια μεγαλούπολη ένα πανύψηλο, πανέμορφο κορίτσι, με μαύρα μακριά μαλλιά, περπατούσε ολόγυμνο στο δρόμο. Ξέφυγε, έλεγαν, από το ψυχιατρείο. Ολόγυμνο. Έφευγε. Άφηνε πίσω όλη την ένδυση της εξουσίας, το ζουρλομανδύα της υπακοής. Θα απεκδυόταν και τη σάρκα της, αν απειλούσε να την κρατήσει μακριά από το πνεύμα της. Και έβγαιναν όλοι στα μπαλκόνια να τη δουν. Η δική της ιάσιμη ασθένεια εξόρκιζε την ανήκεστη βλάβη των ματιών που την κοιτούσαν.