Ο βυζαντινός ελληνισμός έχει έντονη συνείδηση της ιστορικής του συνεχείας. Γι' αυτό, στρέφεται διαρκώς προς τις ρίζες του. Αντλεί δύναμη και έμπνευση από τον προγενέστερό του ελληνισμό. Αντιμετωπίζοντας χωρίς ανάπαυλα εχθρούς αγρίους, απολίτιστους, αλλόφυλους, αλλόθρησκους, αλλόγλωσσους, αλλότροπους, στρέφεται ολοταχώς προς τα πίσω με την έννοια της διαφυλάξεως των στοιχείων που συνθέτουν την ιστορικώς διαμορφωμένη ιδιαιτερότητά του. Θέλει να διασώσει την ελληνικότητά του, να την διατηρήσει και να την μεταδώσει στις επόμενες γενιές των Ελλήνων.
