Αβάσταχτη χειμερινή σιωπή που σφυροκοπά ξανά τις δεκαετίες μου –ιδού ο άνθρωπος ο υπό του μηδενός αργοναύτης– όπου σταθώ τρέχει, με χαιρετά απ’ τα απέναντι η ανυπαρξία, έπειτα ο ισοδύναμος της καρδιάς μου φόβος, αυτό το μελανόμορφο θηρίο εντός μου, επιχειρεί μικρές βεβηλώσεις, γλεντά, μεθάει, φωνάζει και γελάει, να ξεπετρίσει θέλει τα ιερά θεμέλιά μου λίγο-λίγο.
