Σπάσε τα ρολόγια, τις κοινωνικές επιτάξεις, τις ψευδο-ηθικές νόρμες που επιβάλλονται για να μας καθορίσουν ποιοι είμαστε. Ξέρουμε! Αρκεί ν’ ακούσουμε τη φωνή. Αυτήν που βγαίνει από μέσα μας. Αυτήν που εθελοτυφλούμε και απαρνούμαστε. Αυτήν που δε δίνουμε σημασία, φοβούμενοι το παρελθόν και τις πληγές που, δήθεν, μας άφησε ακούγοντας την. Αυτήν που, όμως, μας καθορίζει. Μας δίνει τη δική μας ηθική, χωρίς πρέπει και δεν. Αυτήν που μας αγκαλιάζει το βράδυ και μας ηρεμεί, με τα λόγια της. Αυτήν που μας αγαπάει και θέλει το καλό μας, δείχνοντάς το σε εμάς, με έναν πιο ωμό και κυνικό τρόπο.
