Έτσι είναι τα πουλιά

Όταν είδα τις Μυκήνες
ήμουν οχτώ χρονών
μέσα στον τάφο του Ατρέα
μύριζε σάρκα πεθαμένου
κι ήμουν σίγουρη πως κάπου
είχαν ξεχάσει το κορμί του
χιλιάδες χρόνια να σαπίζει
να γίνεται χώμα η βασιλεία του
με βεβαίωναν πως στη μύτη μου
φτάνει η μούχλα από τις πέτρες
και η κλεισούρα του ανήλιαγου
ο βασιλιάς δεν είναι πια
ούτε η σκόνη του αέρα
έτσι μου λέγανε
μα εγώ καιγόμουν και κοκκίνιζα
σαν να πατούσα τη φωτιά
μέσα σ' εκείνο το καμίνι
φλόγιζε ο έρωτας τον Άδη
να μας βυθίζει λίγο λίγο
στο αφράτο κρεβατάκι του