Η αρχιτεκτονική της ύπαρξης

"Η ΕΞΕΔΡΑ":
Τα βλέπει να κάνουν βουτιές
στη θάλασσα, στη ζωή τους.
Παιδιά, σκέφτεται,
λες και μεγαλώνει κάποιος
κάποια στιγμή
λες κι η ζωή παύει
να είναι κάποτε
άβυσσος.
Ανυποψίαστα,
για τούτο κι ελεύθερα
στο λάθος
στο πάθος
και στον χαμό
ή μήπως
όλα αυτά να είναι, τελικά, σωτηρία;
Βουτά κι αυτή.
Αλλ' η εξέδρα, όπως πάντα,
χάρτινη.
Όπως συνήθισε
ο καθένας.