H Mαρία μοιάζει μπερδεμένη. Δεν ήταν που δεν αγαπούσε τον Κώστα, αλλά να...είχε την αίσθηση πως κάτι μπήκε ξαφνικά αναμεσά τους. Κι αυτό ήταν που δεν μπορούσε να εξηγήσει ... Η αγάπη δεν είναι ρούχο για να το βγάλεις και να το πετάξεις! Αν κάποτε σ' αγγίξει σε χαράξει ανεξίτηλα. Και μπορεί η χαρακιά να ναι βαθιά και να μη σβήσει ως το θανατό σου. Μπορεί όμως να γίνει πληγή που πρέπει να κλέισει ή το χειρότερο να γίνει μίσος που πρέπει να σιγάσει, ποτέ όμως δε χάνεται έτσι κι αλλιώς. Κι ο Κώστας για τη Μαρία μέχρι πριν από λίγο ήταν το παν... Πριν πότε δηλαδή; Πριν από το θάνατο του Αγγελόπουλου. Και τότε τι έγινε και μπήκε αναμεσά τους μια "σκιά" που κλόνισε αυτή τη βεβαιότητα; Τι έγινε τη νύχτα που πέθανε ο Διευθυντής; Η Μαρία βάζει τα χέρια της μπροστά στα μάτια, σαν να ήθελε να μη βλέπει και βγαίνει απ το γραφείο. Κι αυτό που απομένει είναι ένας διάχυτος θυμός για κάτι το αόρατο, το απροσδιόριστο, που μπήκε ανάμεσα σ' αυτούς τους ανθρώπους που πριν μερικές μέρες είχαν τη βεβαιότητα πως είχαν αγαπηθεί πριν ακόμη γεννηθούνε...
Ο Μιχαήλ Κοκκινάρης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1952 και έχει σπουδάσει βυζαντινή και νεοελληνική φιλολογία, θεολογία και ιατρική. Σήμερα είναι παιδίατρος στον Πειραιά. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών από το 2003.
