Στην άκρη ενός κήπου, τρεις φίλοι, μια Γιασεμιά, ένας παλιός ξύλινος φράχτης κι ένας μικρούλης ονειροπόλος άνεμος, περνούν τις νύχτες τους αμίλητοι, θαυμάζοντας τ’ αστέρια. Μα όταν κάποιο αστέρι ξεκόβει από τον ουρανό και χύνεται σαν αστραπή στον ορίζοντα, η Γιασεμιά σπάζει τη σιωπή.
«Είναι μακριά τ’ αστέρια; Πόσα είναι; Πού πάνε όταν πέφτουν; Γυρίζουν ξανά στον ουρανό;» ρωτάει. Κι ο φράχτης με τον μικρούλη άνεμο προσπαθούν να λύσουν τις απορίες της.
«Θα πέσει κάποτε και στη δική μου αγκαλιά ένα αστέρι!» λέει με λαχτάρα η Γιασεμιά.
«Θα πέσει, θα πέσει!» τη διαβεβαιώνουν οι φίλοι της, που δεν θέλουν να την κακοκαρδίσουν.
Κάποιο ανοιξιάτικο βράδυ, όταν στον ουρανό τ’ αστέρια γιορτάζουν τα γενέθλια του Φεγγαριού και στον κήπο γίνεται διαγωνισμός ομορφιάς των λουλουδιών...
