Η ηθική, η πολιτική, η εκπαίδευση και η τέχνη είναι οι τέσσερις τομείς στους οποίους επικεντρώνεται αυτό το βιβλίο.
Ο συγγραφέας συμμερίζεται την απαισιοδοξία ή και την απελπισία διανοητών όπως ο Baudelaire, o Nietzche, η Hannan Arendt, ο Charles Taylor ή ο George Steiner κ.α., υποδεικνύοντας -πιο συχνά καταγγέλοντας- την ολέθρια κρίση που πλήττει την ευρωπαϊκή νεωτερική και μετανεωτερική ταυτότητα. Αυτή, έχοντας απελευθερωθεί από τις πάγιες υπερβατικές αρχές, καταλήγει σταδιακά σε έναν γενικευμένο σχετικισμό, ακόμα και μηδενισμό, ο οποίος αποδίδεται με όρους "κρίσης του νοήματος" σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.
Σπεύδει να διαλύσει τη σύγχυση που μας κάνει να χαρακτηρίζουμε ως πρωτοποριακό οτιδήποτε διεγερτικό, έξαλλο ή παθολογικό, οτιδήποτε θυσιάζει το νόημα στον βωμό της διαδικασίας, και να μας υπενθυμίσει ότι κάτι τέτοιο είναι στην πραγματικότητα βαρβαρότητα, διαφορετική ίσως από την αρχαία αρπακτική βαρβαρότητα, αλλά όμως πιο ύπουλη και πιο απειλητική, επειδή φωλιάζει μέσα στην καρδιά του πολιτισμού, ενώ εκείνος πιστεύει ότι την είχε οριστικά κατανικήσει.
