Το παραμύθι είναι το προσφιλέστερο και ίσως το ουσιωδέστερο είδος της ελληνικής προφορικής λαϊκής παράδοσης, το οποίο πρέπει και συνήθως αξιοποιείται στο Δημοτικό Σχολείο και ιδίως στις δύο πρώτες τάξεις του, μέχρι σήμερα.
Πάντως η θέση και η παιδαγωγική αξιοποίηση του παραμυθιού, κατά τη σχολική πράξη, στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένη, σε σχέση με τη μεγάλη παιδαγωγική αξία του.
Στον παρόντα τόμο δεκατέσσερις ειδικοί επιστήμονες, λαογράφοι, παιδαγωγοί και ψυχολόγοι, προσεγγίζουν το παραμύθι από την πλευρά της ειδικότητάς τους, ως αφηγηματικό είδος, ως λαογραφικό αντικείμενο στα πλαίσια της κοινότητας, ως παιδαγωγικό μέσο στο χώρο του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού Σχολείου (διδασκαλία του στην τάξη, διαθεματική προσέγγιση κ.λπ.), καθώς και όσον αφορά το ρόλο του στην εκπαίδευση παιδιών με προβλήματα μάθησης.
