Οι προσπάθειες μεγάλων φιλοσόφων, θεωρητικών της τέχνης και καλλιτεχνών, που ξεκίνησαν στην αρχαιότητα (Πλάτων, Αριστοτέλης κ.λπ.) και συνεχίστηκαν με μεγάλη ένταση τους τελευταίους τρεις αιώνες (Καντ, Χέγκελ, Woelfflin, Heidegger κ.λπ.), για την αντικειμενική αξιολόγηση των έργων τέχνης, δεν ήσαν μάταιες...
Παρόλο που δεν έλυσαν το πρόβλημα, οδήγησαν στην οριστική απελευθέρωση της αισθητικής εμπειρίας, του "μου αρέσει"...
Όμως, το ιερατείο των κριτικών, επίμονο, μας "προστάζει" ποιου μύθου πρέπει να είμαστε δέκτες, από τους άπειρους που εκπέμπει το δημιούργημα.
Φιλοδοξία αυτού του βιβλίου είναι να αποδείξει, ότι η δημόσια κριτική των έργων τέχνης, είναι όχι μόνον ανώφελη, αλλά το χειρότερο, καταστροφική. Δηλαδή να βγάλει την ασπίδα του "αυτονόητου" για την χρησιμότητά της.
Ο συγγραφέας υποστηρίζει την ανατρεπτική άποψη, ότι η κριτική στα έργα τέχνης, προφερόμενη ως δημόσιος λόγος από τους τεχνοκρίτες, στην καλύτερη περίπτωση, είναι άχρηστη.
Έτσι θα δοθεί ίσως η ευκαιρία, να ξεκινήσει ένας διάλογος, από τον οποίον ή θα κατακυρωθεί η ανωτέρω γνώμη ή εν πάση περιπτώσει, θα προκύψει ποια στοιχεία της είναι υγιή και απαραίτητα για τη λειτουργία της και πρέπει να διασωθούν;
