Ιδιοκτησιακό καθεστώς και αξιοποίηση της αγροτικής γης στην Ελλάδα

Υποστηρίζεται ότι η ιστορία του πολιτισμού, είναι ιστορία απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της φύσης. Εν τούτοις, για την ικανοποίηση δασικών βιοτικών του αναγκών, ο άνθρωπος προσφεύγει στη φύση, υιοθετώντας τους κανόνες λειτουργίας της ή τροποποιώντας την όπου τούτο χρειάζεται και είναι δυνατό. Βασικό και μη ανανεώσιμο στοιχείο της φύσης είναι το έδαφος, το οποίο, από καταβολής κόσμου αποτέλεσε πεδίο έντονου και συχνά ληστρικού ανθρώπινου παρεμβατισμού. Ταυτόχρονα όμως σαν οικονομικό μέσο που είναι και λόγω της στενότητας που το διακρίνει, ήταν συχνά το ζητούμενο και στάθηκε έτσι αιτία για πολυαίμακτες συγκρούσεις ανάμεσα σε άτομα ή λαούς. Τελευταία, ανακοινώθηκε σε συνέδριο της Θεσ/νίκης, ότι διακόσια περίπου εγκλήματα (φόνοι και σοβαροί τραυματισμοί) που έγιναν στην πατρίδα μας κατά την εικοσαετία 1960-1980, είχαν σαν αιτία τις κτηματικές διαφορές. Επομένως η μελέτη των οικονομοτεχνικών χαρακτηριστικών του εδάφους -με στόχο την ορθή, νόμιμη και πλήρη αξιοποίησή του- παρουσιάζει πάντα ενδιαφέρον, επικαιρότητα και πρακτική χρησιμότητα.