Η Λένη, έχοντας φτάσει πια στην τελευταία ωριμότητα της πονεμένης της ζωής, παλεύει με την ψυχική δύναμη, το Θεό της, την τύχη που ποτέ δεν κατάλαβε ποιους βοηθάει. Αναμνήσεις πικρές, αναμνήσεις χαρούμενες, ένας βίος με έντονες συναισθηματικές καταστάσεις, και η τύχη πάντα εκεί... να περιγελά και να παίζει. Η Λένη είχε πάντα το χάρισμα. Να αντιλαμβάνεται, να αγαπάει τους ανθρώπους, να αντέχει, και προπάντων να συγχωρεί. Με αυτό το χάρισμα θα ζήσει την τρυφερότητα, την αναγνώριση, την αγάπη, τον πόνο, την προδοσία. Κι όμως, θα ξαναπάρει το δρόμο τον ανθρώπινο, ξεγελώντας την καταστροφή και δικαιώνοντας το χάρισμα...
