Μαζί μου σα σε χορό έσερνα το παλιό καθεστώς στα Δημοτικά.
Η σφραγίδα της τετράχρονης φοίτησης άλλαξε την εικόνα των δασκάλων. Έπαψαν να είναι το απλό αγόρι ή κορίτσι από την επαρχία που φοιτούσε στην Παιδαγωγική Ακαδημία κι όχι στο Παιδαγωγικό Πανεπιστημιακό Τμήμα και όταν δούλευε άπλωνε τα χέρια να ενώσει τους αμαθείς με τους εγγράμματους, το χωριό με την πόλη, γινόταν το γεφύρωμα των κοινωνικών ανισοτήτων.
Έχασε τη δύναμη του φίλου, του δεύτερου γονιού με την παρέλαση των εκπαιδευτικών από τις ειδικότητες σε κάθε τάξη.
Σήμαινε το τέλος εποχής, μιας εποχής κρυμμένης σαν τόσες άλλες στο σκοροφαγωμένο μπαούλο του παρελθόντος, αφήνοντας νεφελώματα πάνω από το οικοδόμημα της εκπαίδευσης.
Η εξειδίκευση, η πιότερη γνώση της τεχνολογίας θα πρόσφερε περισσότερα στις κατοπινές γενιές, ο πολιτισμός, οι στενότερες σχέσεις, ο ανθρωπισμός δε θα χτυπιόταν άραγε από την ανάπτυξη αυτή;
Μήπως γεννιόταν στις συμπεριφορές... ο ρομποτισμός;
Είμαστε βέβαιοι από την άλλη, ότι δεν μπορούν να σταματήσουν οι εξελίξεις καλές ή κακές, η ανθρωπότητα προχωρά μπροστά με κάθε κόστος και με θύματα μερικές φορές.
