Είναι μια σπάνια χαρά να 'χουν περάσει δέκα χρόνια και συ, κοιτώντας πίσω σου, να μπορείς να βλέπεις σαν σήμερα πως έπιασε ρίζες ο πρώτος σπόρος ενός μυθιστορήματος.
Θυμάμαι ολοζώντανα, και δε θα το ξεχάσω ποτέ, πώς πιάσαν τις πρώτες τους ρίζες ΤΑ ΚΑΠΝΟΤΟΠΙΑ.
Περπάταγα σ' έναν σκονισμένο καρόδρομο που τραβάει μες από τσαλόχαρτα. Είμουνα στη Γεωργία, κάτων από το Πιεντμόντ και βάδιζα μέσα στην κάψα του μεσοκαλόκαιρου.
Βρισκόμουνα στον τόπο που γεννήθηκα, ανάμεσα στις διαβρωμένες αργυλώδεις πλαγιές και στους γυμνούς αμμόλοφους, βρισκόμουνα σε μια χώρα που ήξερα απ' τα παιδικά μου χρόνια.
Ολόγυρά μου έβλεπα τις μπαμπακιές κολοβομένες, ατροφικές και στρεβλές να πασκίζουν μάταια να ζήσουν στα κουρασμένα χώματα.
Ο τόπος ήταν έρημος. [...]
