Σκοπός του παρόντος πονήματος δεν είναι η εξύψωση κάποιων συνήθων διαχρονικών φρονημάτων τα οποία είναι φληναφήματα, υπενδεδυμένα με υποτιθέμενα εθνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά και έτερες καπηλείες. Εξετάζοντας διάφορες πτυχές της ιστορίας με στόχο και τον σεβασμό των νεκρών προγόνων μας θα πρέπει να είναι κατανοητό ότι απάντων τιμιότερο δεν εστί η πατρίς, ατιμότερο ίσως. Η κατανόηση αυτή θα βοηθήσει στο να μην βρίσκεται σε διαρκή κατάσταση δουλείας ο ιθαγενής, με επαναλήψεις αχρειοτήτων των πατρικίων ιδιοκτητών του γεωγραφικού χώρου του επονομαζόμενου πατρίς... του προτεκτοράτου της φθοράς, όπου η ακραία βία, η ληστεία και το βδελυρό είναι καθημερινό φαινόμενο και αποτελούν δομικό πολιτιστικό στοιχείο.
