Μεταφορές του απογεύματος

"Εις μνήμην":
Είχε μια φυσική άπωση στις μεταφορές
όπως ταξίδι στον άλλο κόσμο.
Δέχτηκε μόνο ό,τι μας ένωνε:
μια μονοκονδυλιά του χρόνου.
Πέτρες από φαιό.
Το πρόσωπό της δεν ήταν φαιό.
Κόκκινη η γη που έσκαβε από παιδί,
μετά ο Εμφύλιος και οι ιστορίες της
δέσμιες απ' το κάπα του κόκκινου.
Ένα μικρό κομμάτι ψωμί κρατούσε
στα παραμορφωμένα από αρθρίτιδα δάχτυλα
σαν να κρατούσε την τελευταία άκρη του κόσμου.
Το άφηνε στο τραπέζι ανέγγιχτο.
Η μυστική αρρώστια της-
μια βραδινή παλίρροια που απλωνόταν.
Λευκό το πρόσωπό της
οι αναμνήσεις της λευκές.
Έξω τ' αστέρια φώτιζαν τόσο λίγο.
Έκτοτε δεν την είδα.