Ανάμεσα στο πολύ και στο λίγο, υπάρχει και το καθόλου.
Είναι το καθόλου που κάνει το λίγο να μοιάζει με πολύ.
Αυτή είναι ευτυχισμένη που τον βλέπει.
Αυτός είναι ευτυχισμένος που τη βλέπει.
Αρκούνται στο λίγο, το μεταμορφώνουν σε πολύ
και ξορκίζουν το καθόλου.
Ένα "μαύρο", αλλά καθόλου απαισιόδοξο, βιβλίο. Μάλλον έχει το χρώμα του μαύρου της νύχτας που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να είναι και μπλε. Στο βιβλίο εναλλάσσονται οι συζητήσεις μιας γυναίκας με τον ψυχίατρό της ή τον ψυχαναλυτή της, με την καταγραφή των ονείρων της και σκόρπιες σημειώσεις της. Μιλάει για ό,τι αγαπά θανατερά και ό,τι μισεί, θανατερά επίσης. Μιλά για ό,τι έχει πεθάνει (ανθρώπους, έρωτες, πεποιθήσεις, αυταπάτες κ.λ.π.) αλλά και για όλα όσα μπορούν ν' αναστηθούν ή ν' αναγεννηθούν από τις στάχτες τους.
