Διαχρονικά και συγχρονικά έχει γίνει συρμός, από ανάγκη ή από ματαιοδοξία, να γράφονται "Απομνημονεύματα". Δεν θέλησα να δώσω αυτό τον τίτλο στο έργο μου, φοβούμενος μην πει κανείς ότι ζήλεψα την δόξα του Ουίνστον Τσόρτσιλ ή της Μπριζίτ Μαρντό. Άλλος είναι ο δικός μου ο καημός. Από μικρό παιδί φοβόμουνα μπροστά στο φάσμα κάθε χαμού, κι ήταν ασταμάτητος ο αγώνας που έκανα εναντίον του όποιου αφανισμού. Τίποτα να μη χάνεται. Θυμάμαι πώς, όσες φορές έβλεπα ανοιχτή βρύση να τρέχει, έτρεχα και την έκλεινα αμέσως, γιατί φοβόμουνα μην τελειώσει το νερό. Αργότερα κατάλαβα πολύ καλά ότι εκείνος ο παιδικός φόβος δεν ήταν διόλου αβάσιμος.
[...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
