Μια σειρά από λέξεις για τον έρωτα, που δεν εκπίπτει, που δεν μετριάζεται, που δεν τιθασεύεται. που τον κοιτάς τις σκοτεινές νύχτες, με τη σίγουρη γνώση πως θα ξημερώσει. Σαν ένα κερί τρεμάμενο από τον αγέρα, που όμως δεν σβήνει. Μια σειρά από λέξεις, για τον πιο αιώνιο, από τους αιώνιους έρωτες, που βίωσαν και δεν βίωσαν ποτέ, οι άνθρωποι. Αυτόν που δεν εκπληρώθηκε ακόμα. Μια σειρά από λέξεις, για τη νοσταλγία του άναρχου φωτός, που στο βάθος του κρύβεται, ο έρωτας. Που όλα, σαν εκ του φυσικού, τα γεννά και τα σκορπίζει στην πλάση, από την αρχή. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος, στα πέρατα, της νοσταλγίας, του ανεκπλήρωτου. Μια σειρά λέξεων, που σμιλεύονται ακόμα, ακριβώς, εκεί.
