... Ήθελε να 'ναι άνοιξη, άμα θα ματαρχόταν. Μαγιόπριλο να 'ναι και να 'χουνε φουσκώσει τα κλαριά.
Να 'ναι σπαρμένα τα ουράνια μυρωδάτο έρωτα της πλάσης.
Η παπαρούνα να πορφυρώνει τα χωράφια, τα κιτρινολούλουδα του σπάρτου, τ' ασβελαχτού, της αγριομαργαρίτας να κεντάνε ποδιές, μεσάλια, κάτου στον φαρδύπλατο τον κάμπο, πέρα κει στις πλαές κι ίσαμε απάνου στα Πανωχώρια και στις λάκες.
Να 'ναι μια άνοιξη λεχώνα. Να 'χει γεννοβολήσει αμέτρητο λουλούδι, να 'χει μεστώσει το τσίγαλο, το ζέρδελο, το μαράσκι, τ' αγραπίδι. Οι ασκαμνιές στον πίσω αντιγό του κονακιού του να 'χουνε βλισίδι τ' ασκάμινο κι εκείνη κει η ζερδελιά στο πάνω κηπάρι να του 'τοιμάζει κολατσό στο πρώτο του θεριστή το έμπα...
