Στην ανά χείρας μελέτη, η πολιτισμική ιστορία του εικαστικά δομημένου "τόπου της αγιότητας", ιδωμένη υπό το πρίσμα μιας σύνθετης αφήγησης σε πολλαπλά επίπεδα, εκλαμβάνεται ως ένα απτό σχήμα κατανόησης του θείου και ως μια διαρκής νοηματοδότηση της μνήμης του συγκεκριμένου τόπου. Πρόκειται για μια ερμηνευτική σκοπιά που αποσκοπεί στην επικαιροποίηση της μνήμης ενός τόπου "εν δράσει", συγκροτημένου στη βάση περίπλοκων σχεσιακών επικαθορισμών, οι οποίοι υπηρετούν μια τελεστική λογική και δράση. Ο "τόπος της αγιότητας" συγκροτεί ένα αναμνηστήριο απόθεμα που συμβάλλει καθοριστικά στη συγκρότηση ταυτοτήτων καθώς και στη νοηματοδότηση της σχέσης του πιστού με τον περιβάλλοντα χώρο, αφηγούμενος την εμπειρία τού "εκτός χώρου" στην προσπάθεια της συγκρότησης του οικείου τόπου. Αρχιτεκτονική και εικαστική παραγωγή μετασχηματίζουν τον αφηρημένο χώρο σε διαμεσολαβημένο τόπο συσχετίζοντάς τον με την ιστορία.
