Ο Νίκος Κούνδουρος αυτοβιογραφείται. Άλλοτε σε πρώτο ενικό κι άλλοτε αποστασιοποιημένος σαν παρατηρητής ανατρέχει σε μνήμες εξήντα χρόνων και εξιστορεί με κινηματογραφικό μοντάζ το παραμύθι της ζωής του.
"Η μνήμη, χαλαρή, κάνει τα πάντα να σμίγουν
σε μια γιορτή, απρόσιτη στους άλλους,
στημένη μόνο για μένα.
Αφήνω μια εικόνα και πιάνω μιαν άλλη
που θα την αφήσω κι αυτή στη μέση,
σαν τα ριζίτικα τραγούδια της Κρήτης
που οι τραγουδιστάδες δε λένε ποτέ
τον τελευταίο στίχο,
γιατί κάθε τέλος σέρνει μαζί του θλίψη.
Τις αγάπες, τους έρωτες, τα πείσματα,
τις προδοσίες, τους φίλους, τους φόβους.
Και τέλος το θάνατο.
Το θάνατο των άλλων και το θάνατο το δικό σου."
