Ήρεμα απογεύματα πλημμυρισμένα με το τίποτα φτιάχνουν τη μεγαλύτερη ερημιά· ώρες σε ηδονικά βυθίσματα πέλματα γυμνά στ’ αγκάθια μνήμης ματαιόδοξης. Απέναντι απ’ το κρεβάτι ζωντανή κορνίζα η ποίηση τούτη τη στιγμή χωρά ένα καγκελωτό παράθυρο τα ξεραμένα λεμονοκυπάρισσα ενός πένθιμου κήπου ύστερα τη δύση το φεγγάρι έπειτα
