...Το νοσοκομείο βρίσκεται στο νοτιανατολικό Λονδίνο και δεν ξέρουμε κανένα εδώ που καταλήξαμε... Το παιδί κοιμάται; Μοιάζει να κοιμάται! Δεν ικετεύει πια για ένα χάδι μια αγκαλιά. Βρισκόμαστε ξανά εδώ... Τα χέρια του κρέμονται στα δικά μας και ο Άγγελος παραμιλάει. Σηκώνομαι να φύγω. Θ' ακολουθήσουν ατέλειωτα βράδια που θα γίνεται ξανά και ξανά το ίδιο έγκλημα στην ψυχή μου! Κλειδώνομαι στον πόνο. Καίγομαι απ' τον πυρετό του θανάτου και δεν ξέρω τι να κάνω... Δεν είμαι εκεί αν και βρίσκομαι αναπνοές κοντά δίπλα στο σώμα του νοερού λογάριθμου που μας συνδέει με την δεύτερη ζωή. Την όχι και μόνον... Προσπαθώ να μην κοιτώ και δεν είμαι εκεί. Ένα ατσάλινο τείχος υψώνεται γύρω μου. Η καρδιά μου τρέμει ωστόσο...
