Μία κλασσική ψυχαναλυτική μελέτη για τον σωσία, τον αναδιπλασιασμό της προσωπικότητας ως κυρίαρχο λογοτεχνικό μοτίβο σε πλείστους συγγραφείς, όπως τον Χόφμαν, τον Πόε, τον Ντοστογιέφσκυ, τον Ουάιλντ, τον Σαμισό, τον Ζαν Πωλ, τον Γκαίτε, τον Στήβενσον. Επ' αυτού, οι κυρίαρχες ψυχαναλυτικές αναφορές ως προς την διαμόρφωση του φαινομένου, με προεξάρχουσα την έννοια του ναρκισσισμού, τον ρόλο του στην συγκρότηση του Εγώ, σε σύμπλευση με την αέναη ενόρμηση του θανάτου. Προσέτι, ο συσχετισμός του σωσία με ευρύτερες εθνολογικές και ανθρωπολογικές αναφορές, ιδίως με τον ρόλο της σκιάς και την αναπαράσταση της ψυχής.
Αυστριακός ψυχολόγος, ψυχαναλυτής και συγγραφέας, εβραϊκής καταγωγής, που το αληθινό του όνομα ήταν Otto Rosenfeld (Βιέννη, 1884-1939). Υπήρξε ο πρώτος γραμματέας της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας της Βιέννης, μέλος της ομάδας "Δακτύλιος των 7" του Φρόιντ και στενότερος συνεργάτης του μεταξύ των ετών 1906-1925. Επίτιμο μέλος της American Psychoanalytic Association, στη συνέχεια, στο πρώτο του ταξίδι στις ΗΠΑ (1924), δίδαξε στη Σορβόνη, στο Pennsylvania School of Social Work, κ.ά. Ωστόσο, από τα μέσα της δεκαετίας του '20, το έργο του θεωρήθηκε ήδη ότι είχε αρχίσει να αποκλίνει από την "ορθόδοξη" φροϊδική θεωρία, με αποτέλεσμα να διαγραφεί από την Αμερικανική Ψυχαναλυτική Ένωση και να υποδειχθεί στους ασθενείς του να αναλυθούν εκ νέου. Το έργο του θεωρείται προδρομικό στους τομείς της αναπτυξιακής ψυχολογίας και των θεραπευτικών τεχνικών που σχετίζονται με το Εγώ. Κυριότερα έργα του: "Das Trauma der Geburt" ["Το τραύμα της γέννησης"], 1924, "Entzwicklungsziele der Psychoanalyse" (με τον Sandor Ferenczi), 1924, που οδήγησε στη ρήξη με τον Φρόιντ, "Seelenglaube und Psychologie" ["Ψυχή και ψυχολογία"], 1930, "Art and Artist and Modern Education" ["Τέχνη, καλλιτέχνης και σύγχρονη εκπαίδευση"], 1932, κ.ά.
Μη Διαθέσιμο
