Το βιβλίο αυτό αποτελεί την εκτενέστερη έως σήμερα μελέτη της μετρικής μορφής και της ρυθμικής λειτουργίας ενός νεοελληνικού ποιητικού κειμένου· συγκεκριμένα, των Ωδών του Aνδρέα Kάλβου. O συγγραφέας αμφισβητεί την άποψη περί καταγωγής της ελληνικής καλβικής μετρικής από τον δεκαπεντασύλλαβο, αποδεικνύει ότι η προέλευση των στιχουργικών μορφών που συνθέτουν τις Ωδές είναι ιταλική και διαπιστώνει ότι το ρυθμικό αποτέλεσμα της ελληνικής καλβικής ποίησης, η πολύτροπος αρμονία της, είναι το σύνθετο προϊόν της συνενέργειας ελληνογενών και ιταλογενών ρυθμικών στοιχείων. H συνενέργεια αυτή οδηγεί στο ιδιόμορφο και ανεπανάληπτο ρυθμικο-εκφραστικό αποτέλεσμα στο οποίο έγκειται κυρίως η σημερινή αισθητική ζωτικότητα των Ωδών. H μετρική ανάλυση των Ωδών καταλήγει σε μια συνολική πρόταση ερμηνείας του ρυθμού και, γενικότερα, της ποιητικής λειτουργίας τους. Tο εξεταζόμενο ζήτημα της καταγωγής του μετρικού συστήματος των Ωδών και της ρυθμικής ταυτότητάς τους -ένα από τα πιο φλέγοντα και ακανθώδη προβλήματα της ελληνικής μετρικολογικής έρευνας- φαίνεται να βρίσκει την οριστική επίλυσή του.
