"Στην Βενετιά τα ρούχα σου"

Παρατηρώντας κανείς τη διαχρονική πορεία της ανθρωπότητας, εκπλήσσεται, θαυμάζει και συγχρόνως φρίττει. Εκπλήσσεται για την εξέλιξη από τη ζωώδη κατάσταση στον πολιτισμό, θαυμάζει τα φωτεινά κατορθώματα του πνεύματος και φρίττει μπροστά στα εγκλήματα της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης ψυχής. Μένοντας στο χώρο της φωτεινής εξέλιξης, ο θαυμασμός επικεντρώνεται σε δύο, αποκλειστικά ανθρώπινες, υπερβάσεις: στην αναζήτηση της δικαιοσύνης και στην αποτίμηση του κάλλους. Η έννοια της δικαιοσύνης αντιφάσκει προς τη δομή και τη λειτουργία της φύσης, η οποία στηρίζεται στον αλληλοσπαραγμό και στην επιβολή του ισχυρότερου. Η φύση, επιπλέον, αδικεί με την παράλογη διανομή του κάλλους και της ασχήμιας, της υγείας και της ασθένειας, της ευφυΐας και της βλακείας, της τύχης και της ατυχίας. Ο άνθρωπος, ωστόσο, έκανε εκείνος την υπέρβαση· την υπέρβαση της έννοιας της παρά φύσιν δικαιοσύνης και της προσπάθειας εφαρμογής της, τουλάχιστον, στις ανθρώπινες σχέσεις.