Kαταπιάστηκα με το γράψιμο, από προσωπική ανάγκη. Για να αβγατίσω έστω λίγο το βήμα μου. Να κατανοήσω τις διαστάσεις του κόσμου, την ευθύνη του Ήλιου. Ν' αντέξω την πλημμυρίδα του φωτός και τη σοφία της σιωπής.
Ν' ακούσω τους μεγάλους ποιητές, ν' ανεβάζουν τη ζωή στο βάθρο της.
Ν' ακούσω την αγωνιώδη φωνή του Σολωμού, να καλεί τη λεύτερη πατρίδα!
Ν' ακούσω τον Ελύτη, ν' απολογείται για τον αιώνα του απ' το φως του Αιγαίου.
Ν' ακούσω τον τυφλό Αργεντίνο ποιητή, Χοσέ Λουίς Μπόρχες, να φωνάζει την πίστη του ότι: "Δεν έχασα τίποτα, εκτός απ' την ασήμαντη επιφάνεια των πραγμάτων".
Ν' ακούσω τον Εμπειρίκο, να αποκαλύπτει ότι οι λέξεις είναι η πραγματική ενδοχώρα τον ποιητών.
Και μ' αυτές καταγίνομαι κι εγώ, τις παλεύω και με παλεύουν, δίχως τελειωμό.
Κι έτσι έγινε η ποίηση... "Οίκος, σταυροδρόμι και ξωκλήσι κι εκεί επιστρέφω και πάντα επιστρέφω, να δειπνήσω, να ρωτήσω, να λειτουργηθώ".
Ηλίας Μαργιόλας
