Το βυσσινί φουστάνι

Δὲ θ’ ἀποχτήσω ποτὲ τὴν ἀντοχὴ ἐκείνων τῶν μανάδων ποὺ γεννούσανε ἀπάνω στὸ τραπέζι ἢ ἀνάμεσα σὲ δυὸ καρέκλες, ὅπως γεννήθηκα κι ἐγώ. Δὲ θ’ ἀποχτήσω ποτὲ τὴν ἀντοχὴ ἐκείνων τῶν γυναικῶν ποὺ σήκωναν στὴν Κατοχὴ τοὺς πεθαμένους ἀπ’ τὴν πείνα, γιατὶ εἴχανε πιότερη δύναμη ἀπὸ τοὺς ἄντρες. Σὲ ὅλη τους τὴ ζωὴ προετοιμάζονταν γιὰ ἕναν ὀδυνηρὸ τοκετό.