Με λένε Μαρία και την ξαδέρφη μου που αγαπούσα πολύ Ελένη.
Πρόσφυγες από την χαμένη πατρίδα. Και οι δυο μας ζήσαμε με ανθρώπους που δεν ήξεραν να αγαπάνε.
Εμείς αγαπήσαμε όσους μας εγκατέλειψαν σαν ικεσία μιας παράκλησης ανατροπής της μοναξιάς μας.
Εγώ γέννησα και αγάπησα τα παιδιά μου. Αλλά τα παιδιά φεύγουν για να ζήσουν την δική τους ζωή.
Γιατί φαίνεται πως ζωή είναι να φεύγεις.
Η Ελένη, δεν γέννησε και γνώρισε μόνο αυτόν που την βασάνισε.
Οι ζωές μας πλάι πλάι μοιάζουνε σαν δυο σταγόνες νερού.
Μείναμε μόνες. Εκείνη στο ψυχιατρείο και εγώ καθισμένη σε ένα πράσινο παγκάκι.
