Έτσι μοιάζουν αυτά τα ποιήματα. Με ψηφίδες. Κάθε μια με το δικό της χρώμα και σχήμα.
Διαφορετικές μεταξύ τους, ανόμοιες. Μέχρι που λες "μα πώς να τις ταιριάξω;"
Μην κάνεις τον κόπο. Θα έρθουν και θα ταιριάξουν μόνες τους.
Σαν τα πολύχρωμα σπαράγματα που φτιάχνουν ένα ψηφιδωτό.
Το ψηφιδωτό της ψυχής ή, μάλλον, ενός κομματιού της.
Γιατί η ψυχή είναι απέραντη, ασύνορη. Κι οι ψηφίδες τόσο λίγες και αδύναμες.
Είκοσι δύο ποιήματα. Είκοσι δύο ψηφίδες. Είκοσι δύο κλειδιά.
