Ποιος ήταν ο καπετάν Μάρκος ή Μερκούριος Γεκτίδης ή Γιακτίδης, ο πατέρας μου, για τον οποίο τα μέλη της ευρείας οικογένειας Γεκτίδη μετέφεραν ότι ήταν ένας γενναίος καπετάνιος της Εθνικής Αντίστασης που είχε το λημέρι του στη Χαϊντού και, κυρίως, ένας καλός άνθρωπος; Ένας οικογενειάρχης που αποφάσισε να αντισταθεί στη βαρβαρότητα της βουλγαρικής κατοχής του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν συνελήφθη και μεταφέρθηκε στη Βουλγαρία ως ντουρντουβάκι, απ’ όπου και δραπέτευσε «βγαίνοντας στο κλαρί», στην ελευθερία δηλαδή των βουνών και του αγώνα κατά του κατακτητή.
Η Εθνική Αντίσταση και ο Εμφύλιος Πόλεμος δεν είναι βέβαια ζητήματα πολυσυζητημένα στο πλαίσιο της δημόσιας ιστορίας στη Θράκη, η οποία, επειδή πολλά υπέφερε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τη βουλγαρική κατοχή, και μαζί της οι διαφορετικές πληθυσμιακές της ομάδες −κάποιες προσφυγικής καταγωγής− εισερχόμενη, τύποις πλειοψηφικά, στην «κανονικότητα» του εθνικού βίου το 1949 είναι σαν να αποφάσισε ότι είναι καλύτερα να ζει και να συζητά νομιμοφρόνως.
Εντούτοις, οι μικροϊστορίες των ανθρώπων έχουν τη δική τους ιστορική αξία, και η έρευνα και η αναζήτηση για την καταγραφή της ιστορίας του πατέρα μου Μάρκου Γεκτίδη ως αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης ήταν πλήρως διαφωτιστική για τον Εμφύλιο Πόλεμο και τις παραμέτρους του στην παρανέστια περιοχή και την Ανατολική Μακεδονία. Γιατί ανατρέχοντας στην τοπική ιστοριογραφία, τις βιογραφικές μαρτυρίες και τα αυτοβιογραφικά κείμενα, τη λογοτεχνία, τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, καθώς και τα Εθνικά Αρχεία του Λονδίνου απ’ όπου αντλήθηκαν οι Εκθέσεις των άγγλων αξιωματούχων Μύλλερ, Κιτ-Κατ, ΜακΕλρόι και Κάμπελ που δημοσιεύονται για πρώτη φορά, διαπιστώσαμε ότι οι αγώνες για την ελευθερία και τη δημοκρατία δύνανται να είναι το σοβαρότερο διακύβευμα για έναν λαό, αρκεί να μην δημιουργούν, ή να αφήνονται να δημιουργήσουν, αντίπαλα εσωτερικά μέτωπα.
Ο καπετάν Μάρκος Γεκτίδης μέχρι να κλείσει τα μάτια σ’ αυτά όμνυε· σε ελευθερία, αλληλεγγύη, ειλικρίνεια, τιμιότητα και ανθρωπιά.
