Carmina Burana

Σε μια εποχή πολυτάραχη, όπως ο Μεσαίωνας (12ος - 13ος αιώνας), μια πνευματώδης και συγκεχυμένη κοινωνία κληρικών και σπουδαστών, των γνωστών με το όνομα Goliardi, εναντιώθηκε στο κατεστημένο και απέρριψε τις στείρες θεωρίες του. Τα Ερωτικά Carmina Burana (Carmina Veris et Amoris) είναι τα πιο πολυάριθμα αλλά και τα πιο αντιπροσωπευτικά της προσωπικότητας των δημιουργών τους. Ενώ το πρότυπο του ιπποτικού εκλεπτυσμένου έρωτα επικρατούσε σε όλη την Ευρώπη με κυρίαρχο το έργο De Amore του Ανδρέα Καπελλάνου (Andreas Capellanus), τα C.B. αιφνιδίασαν με την αισθητικότητα και τον αισθητισμό τους. Η γυναίκα δεν έχει ποτέ την εικόνα μιας απρόσιτης ύπαρξης· εμφανίζεται με την πλαστικότητα μιας Αφροδίτης, της οποίας ο ποιητής υμνεί τη χάρη και τις σωματικές αρετές κατά τρόπο ελεύθερο και συχνά ερεθιστικό. Αγαπούν τη γυναίκα με πάθος οι Goliardi και βλέπουν με περισσότερη ελευθερία και πνεύμα προόδου το ρόλο της. Θεωρούν τον έρωτα, πνευματικό και σαρκικό, πράξη σωστή και αναγκαία, προκειμένου η φύση να διαιωνίζεται στις μορφές και στα είδη της. Η φύση και ιδιαίτερα η άνθησή της, η άνοιξη, δεν είναι πια αντίπαλος μυστηριώδης αλλά σύντροφος στοργικός των Goliardi· είναι ο στενός σύνδεσμος των δύο στοιχείων δημιουργίας του έρωτα, του πνεύματος και του σώματος. Ανάμεσα λοιπόν στην λαϊκή λατινική ποίηση του Μεσαίωνα η ποίηση των Goliardi, χωρίς να είναι γεγονός μοναδικό, δείχνει την πρόοδο των ιδεών που ετοίμασε τον ερχομό της Αναγέννησης. Τα Carmina Burana ως ποίηση παρουσιάζονται για πρώτη φορά μεταφρασμένα στο ελληνικό κοινό· αντίθετα, ως μουσική έγιναν ευρύτερα γνωστά χάρη στη σύνθεση του γερμανού μουσικού Καρλ Ορφ (1895 - 1982) με τον τίτλο Carmina Burana και ερμηνεύτηκαν το 1984 στο Ηρώδειο δύο χρόνια μετά το θάνατο του συνθέτη και το 1992 στον ίδιο χώρο από τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ.