De arte amandi
α'
µε τα µάτια κλειστά µα κι ανύπνωτα
την κλεψύδρα θα κλέψω του τίποτα
για να δω των ωρών τη σποδό
στ’ άδυτά σου να στάζει
τα χείλη
θα 'ναι νύχτα αλλά εγώ θ’ αγνοώ
της φωνής σου αν θα βρω το νερό µέσα εκεί
ή και άλλα πιο ανείπωτα µια λιτή
ανοξείδωτη αφή ένα σώµα βαθύ
του παλιού παραδείσου
την ύλη
[De arte amandi, σ. 41]
