Συνεχίζοντας την ξέφρενη πορεία του "ανέσυρε στην επιφάνεια τους θρύλους του αμερικάνικου Νότου, το λιντσάρισμα, τους σκλάβους που δραπετεύουν, τους φανατικούς ιεροκήρυκες και τους εγκληματίες με τις ψυχοπαθητικές ορμές" (Q).
Θα μπορούσε ίσως κανείς να τον κατηγορήσει ότι προσπαθεί να ρομαντικοποιήσει μια κουλτούρα που του είναι άγνωστη, ο ίδιος όμως φαίνεται να έχει εντρυφήσει στις καταστάσεις που περιγράφει, δεν πέφτει σε παγίδες ανάπλασης εξωτικών μύθων, ίσα ίσα, ακούγεται όλο και πιο Αμερικάνος από δίσκο σε δίσκο.
Ο τραγουδιστής "που βγήκε από την κόλαση του Δάντη" (Spin), "δε διστάζει να εισβάλλει σε πολλά πεδία, και μάλιστα με επιτυχία" (Time Out).
Κάθε νέα δισκογραφική του κυκλοφορία αποτελεί γεγονός για τους μουσικόφιλους, κάθε συναυλία του μια υπενθύμιση, έναν επαναπροσδιορισμό του καλού ροκ θεάτρου.
Από τους ελάχιστους πλέον καλλιτέχνες της γενιάς του που αξίζει να παρακολουθεί κανείς.
Βερολίνο, Βασίλης Κοντόπουλος
