Φτιασιδωνόσουν κάθε μέρα και κάθε νύχτα και ξεχνούσες ν' ακούσεις, την φωνή της ψυχής σου. Φόραγες πάνω στο κορμί σου κουρέλια και λογιών λογιών χρωματιστά, πλουμίδια και πάντα, ξεχνούσες να φορέσεις το δάκρυ, της γνήσιας κι ατόφιας σου καταγωγής... Αγαθά υστεροφημίας, αποζητούσες και παραμιλούσες, λες κι ήσουν ένα θεριό, απαράμιλλο με των εχθρών σου, την καταγωγή... Έκλαιγες και πειραματιζόσουν, πάνω στο τίποτα και με κοιτούσες κάτω από τα πεσμένα σου βλέφαρα...
