Στις "Ακόλαστες Εσπερίδες" μία γυναίκα θεατροποιεί τη ζωή της. Κύριο θέμα του μονολόγου είναι η ίδια η γλώσσα, το ίδιο το θέατρο. Υπό την επήρρεια του θεάτρου, η γυναίκα αυτή, ανακαλύπτει μία ζωή που δεν έζησε ή ανακαλεί στο παρόν μία ζωή που έχει ξεχασθεί. Ούτως ή άλλως το θέατρο τής αποκαλύπτει τη μόνη δυνατή πραγματικότητά της: Τη θεατρική πραγματικότητα.
Ο μονόλογος αυτός φιλοδοξεί να δώσει την ευκαιρία σε μια ηθοποιό να εκτεθεί. Να εκτεθεί μέχρι τα όριά της. Εναλλάσσοντας μία σειρά προσωπείων, δείχνει τη ματαιότητα τη ζωής και την αναγκαιότητα του θεάτρου. Η ζωή της αποκτά νόημα, μόνο μέσα από το θέατρο.
