Νύχτα πρεμιέρας. Ημίφως. Άδεια η σκηνή του θεάτρου. Διακρίνεται το επιβλητικό σκηνικό της "Έναρξης": η πλώρη ενός κρουαζιερόπλοιου. Προοδευτικά ανάβουν χρωματιστά σποτάκια στα στρογγυλά φινιστρίνια. Στο καμαρίνι του ηλεκτρολογείου ο ΗΛΙΑΣ, κοντά στα τριάντα πέντε. Ένα φίνο αντρικό χέρι περνάει πάνω από το μέτωπό του. Ξαφνιάζεται. Πίσω του έχει έρθει χωρίς να το αντιληφθεί ένα νεαρό αγόρι κοντά στα είκοσι. Τον φωνάζουν χαϊδευτικά ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ.
ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: (Ανήσυχος) Σου έκανε τίποτα η ασπιρίνη;
ΗΛΙΑΣ: Τίποτα...
ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: Πονάει ακόμα το κεφάλι; (Ακουμπάει την παλάμη του στο μέτωπό του.) Δεν έχεις... Φύγε άμα θες, θα κάνω εγώ τις αλλαγές.
ΗΛΙΑΣ: Θα τη βγάλω την παράσταση... Πρεμιέρα πάμε.
ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: (Πεισμώνει.) Ηλία, είσαι αγύριστο κεφάλι· αυτό λέω εγώ. (Κατεβαίνει σβέλτα τη σιδερένια στριφογυριστή σκάλα που οδηγεί στη σκηνή.)
Ο ΗΛΙΑΣ τσεκάρει τους προβολείς ακούγοντας τη "χαριτωμένη" φωνή του ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ.
