Από τα χρόνια της Μινωικής Κρήτης οι Έλληνες άναψαν το λυχνάρι μιας μακραίωνης σχέσης με τους Αιγυπτίους, η οποία θα λάμψει και θα ακτινοβολήσει από τον καιρό του Μεγαλέξανδρου έως της Ελληνίδας βασίλισσας, της πεντάμορφης Κλεοπάτρας, και ώς τα χρόνια του Ιουστινιανού, που θα οχυρώσει και το Μοναστήρι του Σινά και θα κουβαλήσει εκεί την Ποντιακή φυλή των Γκεμπελία για να φυλάει ακόμη και σήμερα το Θεοβάδιστο Όρος.
Θα ακολουθήσει η Αραβική κατοχή και η τελική καταστροφή της περίφημης βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.
Αιώνες μετά, στα χρόνια του Μωχάμετ Άλυ, οι Έλληνες θα ξαναφτιάξουν εκεί άλλη μια λαμπρή πνευματική και οικονομική παροικία, που θα απλώνεται από τα κανάλια του Σουέζ ώς την πόλη του Αλέξανδρου.
Τώρα, στα ερείπια μέσα, μοναχικοί αρχαιολόγοι, ρομαντικοί νοσταλγοί, πεισματάρηδες φίλοι, ακλόνητοι ασκητές, αλύγιστοι ιεραπόστολοι και ξεροκέφαλοι ερευνητές σκαλίζουν για να γνωρίσουν και αν μπορούν να βοηθήσουν τους γίγαντες αυτούς, που η ένοχη αδιαφορία μας άφησε να θαφτούν στην καυτή, ασυγκίνητη αφρικανική άμμο.
(Δημ. Αλεξάνδρου, Οκτώβριος 2004)
