Είναι πολλά αυτά που δεν γνωρίζουμε για τον πολιτισμό των Κούρδων. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι αυτός ο λαός μόνο πολεμά και αντιστέκεται, πως διεκδικεί από τους κατακτητές την πατρίδα του και ζητά την αυτοδιάθεσή του. Έτσι είναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι Κούρδοι έχουν πλούσια παράδοση και ακόμη πιο πλούσια γλώσσα, γι' αυτό και από νωρίς ανέπτυξαν την τέχνη του λόγου. Ήδη από τον 11ο αιώνα σπουδαίοι Κούρδοι ποιητές-ραψωδοί με απαράμιλλο λυρισμό αφηγήθηκαν την ιστορία του σκληροτράχηλου και περήφανου αυτού λαού, ύμνησαν τον έρωτα και τη φύση, την ανδρεία και το θάρρος και με ανυπέρβλητο ελεγειακό τρόπο τη λύπη και το πένθος του.
Παρά τις διώξεις και τις απαγορεύσεις που έχουν επιβληθεί στην κουρδική γλώσσα, παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες αφανισμού του κουρδικού στοιχείου, οι Κούρδοι ανασαίνουν και γράφουν ποίηση, δικαιώνοντας τον πιο ωραίο ορισμό που έχει δοθεί γι' αυτήν από τον Σεφέρη: "Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα".
Οι σύγχρονοι Κούρδοι ποιητές αυτής της μικρής Ανθολογίας, άλλοι πεσμεργκά κι άλλοι αυτοεξόριστοι, την παράδοσή τους ακολουθούν που γίνεται τραγούδι καθώς σμίγει με το όραμα, τον λυγμό, την ανάμνηση, την αγάπη, τη ζωή. "Σκέψεις που αναπνέουν και λέξεις που καίνε", καθώς έλεγε ο Πόε.
