Να ζούμε μετά... Γιατί υπάρχει συνέχεια μετά το τέλος...
Να ζούμε μετά, με τη δύναμη της αγάπης του· που παρέμενε άθικτη, πέρα απ' το χρόνο· που μας κάνει να θέλουμε να μιλάμε, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν λέξεις -καθένας έχει τη δική του εμπειρία- ικανές να εκφράσουν το χωρισμό, την απουσία, την έλλειψη που μας ξεσκίζει.
Να ζούμε μετά, μέσα στο διάστημα που άφησε ο θάνατος, αυτός που δεν ξεχνάει ποτέ, ποτέ δεν σας αφήνει πια σε ησυχία, που βιάστηκε να σας ψιθυρίσει στο αυτί, με τον τρόπο του, ένα Απόψε, που αντηχεί σαν απειλή.
Να ζούμε μετά, όταν το πέπλο της ανησυχίας σκιάζει το φως της ημέρας.
