Δεν μας συνόδεψε κανείς σ’ εκείνο τον σταθμό που τον στερνό αποχαιρετισμό νομίσαμε πως δώσαμε στην Άνοιξη και στο μεγάλο της όνειρο να τιναχθεί σαν νέος σπόρος στον αιθέρα.
Μόνοι καθίσαμε στο νοτισμένο το παγκάκι και θρηνήσαμε, που άδειασε έτσι άξαφνα η μέρα μας από Άνοιξη και από ουρανό.
