Μέσα στους δύο τελευταίους αιώνες, ο επιστημονικός κλάδος της τριπλής σχέσης μας με τα ιστορικά κτίρια -δηλαδή η προστασία, η συντήρηση και η αποκατάσταση- έχει κάνει εντυπωσιακά άλματα. Παράλληλα, έχουν εξελιχτεί και οι τρόποι ένταξης νέων χρήσεων σε πρόσφορα παλαιά κελύφη, τα οποία ενσωματώνονται στη σύγχρονη ζωή -κεντρικό θέμα αυτού του βιβλίου. Η διπλή αυτή πράξη, ένταξη και ενσωμάτωση, χαρακτηρίζει τη μεταμόρφωση της παλαιότερης αρχιτεκτονικής από την αρχική της κατάσταση σε κάτι ριζικά διαφορετικό, ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο.
Ως διδακτικό βοήθημα, το παλαιό τοποθετείται στο ανατομικό τραπέζι και τεμαχίζεται στα επιμέρους ομοιογενή συστατικά του -ως ιερό σώμα, ταριχεύεται με αναστρέψιμες χειρονομίες, ώστε να ξεγελάσει τη φθορά του χρόνου- ως χρηστικό αντικείμενο, μεταμφιέζεται σε υβρίδιο που κυκλοφορεί στον κόσμο των ζωντανών.
Αυτού του είδους οι επεμβάσεις σε παλαιότερα κτίσματα ανήκουν πλέον στην καθημερινότητα μας. Το ανεξάντλητο πρωτογενές υλικό που βρίσκεται στη διάθεση μας διαρκώς διευρύνεται φτάνοντας έως το παρόν, ο κατάλογος των αρχιτεκτονικών μεταμορφώσεων απλώνεται απέραντος, και οι διεθνώς καταχωρημένες περιπτώσεις υποδειγματικής εφαρμογής τις τελευταίες δεκαετίες είναι εντυπωσιακές. Όλες οι ενδείξεις μαρτυρούν ότι παρακολουθούμε την ανάπτυξη ενός μεγάλου και δυναμικού ρεύματος στην αρχιτεκτονική δημιουργία, άμεσα ή έμμεσα συνδεμένου με το αντικείμενο, που επηρεάζει αισθητά την παραγωγή της καθαυτό νέας αρχιτεκτονικής. Γι' αυτό, δίκαια διεκδικεί τουλάχιστον ισότιμη με αυτήν αναγνώριση. [...] Τα έργα που παρουσιάζονται στον Α' τόμο των "Αρχιτεκτονικών μεταμορφώσεων" προέρχονται από τις περιοχές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ο Δημήτρης Φιλιππίδης είναι αρχιτέκτονας (ΕΜΠ, 1962), μετά το 1975 καθηγητής πολεοδομίας και σήμερα ομότιμος καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ. Εργάστηκε σε διάφορα γραφεία εκπονώντας αρχιτεκτονικές και πολεοδομικές μελέτες (1964-1995) και διακρίθηκε σε διαγωνισμούς. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και κριτικές βιβλίων για την ελληνική παραδοσιακή και σύγχρονη αρχιτεκτονική, την πολεοδομία και την εκπαίδευση των αρχιτεκτόνων. Έχει γράψει δεκαπέντε βιβλία: "Νεοελληνική αρχιτεκτονική" (1984), "Για την ελληνική πόλη" (1990), "Είκοσι θέσεις για την πολεοδομία" (1990), "Το σκυρόδεμα στην ελληνική αρχιτεκτονική του εικοστού αιώνα" (1992), "Μεσογειακά σπίτια: Ελλάδα" (1994), "Λύσανδρος Καυταντζόγλου" (1995), "Πέντε δοκίμια για τον Κωνσταντινίδη" (1997), "Διακοσμητικές τέχνες" (1998), "Μοντέρνα αρχιτεκτονική στην Ελλάδα" (2001), "Προάστια και εξοχές της Αθήνας του '30" (2006), "Αρχιτεκτονικές μεταμορφώσεις" (2006), "Νεοκλασικές πόλεις στην Ελλάδα" (2007), "Οικοδομικό τετράγωνο 19 (2009), "Εφήμερη και αιώνια Αθήνα" (2009), "Δημήτρης Πικιώνης" (2009). Έχει επιμεληθεί αφιερώματα και μονογραφίες αρχιτεκτόνων, καθώς και τους έξι πρώτους τόμους της σειράς "Ελληνική Παραδοσιακή Αρχιτεκτονική" (1980-1988).
